Θεσσαλονίκη Down Town
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, DOWN TOWN10 BHMATA ΣΤΟ KENTPO...
Δεκέμβριος στο κέντρο. Βρέχει και η νύχτα στην παραλιακή φωτίζεται
παράξενα. Τα ποτάμια κατηφορίζουν μέχρι τη θάλασσα & τα πορτακαλιά φώτα στα
κτίρια αντανακλούν μια λαμπρή μελαγχολία . Τα πρόσωπα μοιάζουν έτοιμα για
δράση , η αδράνεια της νύχτας όμως δεν ξεπλένεται στο βλέμμα ούτε με το
δεύτερο ποτήρι...
κείμενο: Γιώργος Τούλας
φωτογραφίες: Γιώργος Παπαδόπουλος
H Τσιμισκή λαμποκοπάει από χρωματιστά λαμπιόνια και φοσφόριζε βιτρίνες .
Μερικές είναι τόσο εκθαμβωτικές που προκαλούν αισθητικό ρίγος .
Περπατάς στο κέντρο και χαμογελάς . Το κέντρο δέχτηκε μέσα σε δέκα χρόνια
το σσσοκ των περισσότερων κέντρων του κόσμου . Το άνοιγμα των συνόρων σε
παραδοσιακά άγονες περιοχές για night - life ( Λαδάδικα, φιξ, προάστειων )
α) δημιούργησε προσωρινά την ψευδαίσθηση της απόδρασης. Δεν ερήμωσε όμως
ποτέ , κυρίως από κατοίκους . Κοιτάω πίσω απ? τα φωτισμένα παράθυρα τα
χριστουγεννιάτικα δέντρα που αναβοσβήνουν και τις φιγούρες που διασχίζουν
δωμάτια νωχελικές.
Για τα εξαρτημένα παιδιά του Down town , για σένα και για μένα, το κόλπο
έμοιαζε στημμένο απ? την αρχή . Όταν αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε τα εκτός
κέντρου γνωρίσαμε ότι ο νόστος θα μας έφερνε στα ινία. Στο κέντρο της πόλης
σου , αισθάνεσαι πάντα τη ζέστη της κοιλίας ,αγγίζεις τον αφαλό που σε
ενώνει με τα χθεσινά , νοιώθεις τη σιγουριά του οικέιου .
Όταν νοιώσεις χαμένος και ανασφαλής θα κατηφορήσεις με κλειστά τα μάτια στα
στάνταρ και τότε ακόμα και όσα νόμισες ότι σε κούρασαν θα λάμψουν .Νύχτές
και νύχτες χαμένος σε παραισθήσεις αλκοόλ το ίδιο κέντρο διέσχησες για να
βρεις το δρόμο για το σπίτι . Οι ιστορίες της πόλης των φίλων σου , τα δικά
σου παραμύθια.
Περπατώντας στην στολισμένη Αριστοτέλους και γένεσε την αχλή των
Χριστουγέννων. Όταν τα μαγαζιά κλείνουν στο κέντρο , στο μεσοδιάστημα μέρας
και νύχτας , η ερημιά θυμίζει άδεια όνειρα . Μεγάλοι δρόμοι, παγωνιά,
βιαστικά βήματα, έρημες βιτρίνες, ξέρμπαρκοι αλλοδαποί .
Τη νύχτα οι νοτισμένοι δρόμοι , πατημασιές από μπότες και συναντήσεις. Δεν
κρύβεσαι ποτέ στο κέντρο.
Το πέρασμα στα 90?ς επιβαιβέωσε το γλυκό στοίχημα της διαδοχής. Έφηβοι
ξανακάνουν μόδα τις δικές σου συνήθειες , στην πόλη υπάρχουν ακόμα οι ίδιες
all time clasic συνταγές , συγκινούν οι ίδιες παλιές ιστορίες. Βλέπω και
φέτος πιτσιρίκια να χαζέυουν τη φάτνη στο τέλος της Βασιλέως Γεωργίου,
ακούω τα ταμπούρλα και τα κάλαντα στα λουλουδάδικα.
Οι εικοσάχρονοι χορεύουν παραδομένοι στα πικ απ του Νάσου τις νύχτες στο
Bel Air. Το πάρτυ κρατάει ακόμα στ? αγιάζι της Βογατσικού.
Το κέντρο λάμπει ξανά το χειμώνα. Τα τελευταία κομμάτια της καλοκαιρινής
διάλυσεις βρες τα στην παραλία που αράζουν παροπλισμένα τα πλοία των νησιών
Στο κέντρο κυκλοφορείς όταν θες να θυμηθείς κι όταν θες να ξεχάσεις. Τα
κρυμμένα χαρτιά του σε κάνουν ακόμα να χαμογελάς σαν τον Κολόμβο στις
γκραβούρες. Δες για παράδειγμα το τελευταίο οριεντάλ σκηνικό του.Τo
Μοδιάνο. Όταν θες να μυρίσεις μπαχάρια, να φυλαχτείς απ? το Βαρδάρη, να
πνίξεις στος Pearl Jam τα πρόσκαιρα βάσανα, θα χωθείς βιαστικά στη Στοά.
Μην έχεις ενοχές. Το ίδιο έκανε κι ο παππούς σου εδώ με Βαμβακάρη. Same
place, same story.
Βγαίνεις ζαλισμένος χαράματα στην Αριστοτέλους. O αθηναϊκός μύθος θέλει την
πόλη ερωτική, μπορεί να φταίει το ότι είναι υποφωτισμένη. Λες κι ο
φωτογράφος τη βγάζει επίτηδες σκοτεινή.
Φοράς το πουλόβερ κι ανάβεις το πρώτο τσιγάρο της καινούριας μέρας. Το
τελευταίο ποτό της χθεσινής νύχτας θέλεις να το πιείς μόνος. Στο Dock
φτάνεις αργά για απόψε, στο Mobil όμως το beat σαρώνει την Ανθέων. Εδώ
νοιώθεις τα σημάδια του χρόνου να σε σκίζουν. Σαν να έχεις χάσεις
επεισόδια. Σταματάς ένα ταξί και σωριάζεσαι στο πίσω κάθισμα. H πρωινή
κίνηση αρχίζει. O ταξιτζής βρίζει ?τη γαμημένη πόλη?. ?Χίλιες φορές στον
περιφερειακό?, μουρμουρίζει, ?παρά σε τούτη την κόλαση?. Κοιτάς τα
νυσταγμένα πρόσωπα στο πεζοδρόμιο και γελάς. Έτσι κι αλλιώς στην κόλαση δεν
πίστεψες ποτέ. Όλα στο μυαλό μας είναι, και η κόλαση, και ο παράδεισος. Το
κέντρο βουίζει. έξω στα σύνορά της, η πόλη ?εχει πιάσει τα Βασιλικά και το
Ωραιόκαστρο. Εσύ ξέρεις πώς όσο και να τσιτώσουν τα όριά της, το παιχνίδια
θα αρχίζει και θα τελειώνει εδώ, πενήντα μέτρα από τη θάλασσα.
Παίρνεις εφημερίδες απ? της Αγγέλας, που δεν λέγεται πια Αγγέλα, κάποιος
απλώνει τα τραπέζια του De Facto. Κατηφορίζεις την Παύλου Μελά. Μόνο τα
Ηλύσια δεν μπορείς να συνηθίσεις παιχνιδάδικο. Αλλάζεις πεζοδρόμιο. O
Λευκός Πύργος σε βοηθάει να ξαναφτιάξει το σενάριο.
Τα διπλά λεωφορεία του Φοίνικα αυτή την ώρα είναι άδεια. Αποκοιμιέσαι στη
γαλαρία. Βρέχει πάλι. Σε ξυπνάνε δυο πιτσιρίκια με τα κάλαντα της
Πρωτοχρονιάς. Τέσσερα χρόνια για το τέλος του αιώνα..._Γ.Τ.